Gizem Pınar Karaboğa: Tanışma

Merhaba! İnsanın bir köşesinin olması, içini sözcüklere döşemesi hele, bir de bu köşede okur dostlarını ağırlayabilmesi ne hoş duygu! Zevkten dört köşe ediyor insanı!

Dünya, öyle Samanyolu’nun gırtlağında bir küçücük zararsız nodül değil; hepimizin sırtlarında ağır yüküyle kulunç bu günlerde. (Bu benzetmeyi bir şiirimde daha kullanmıştım.) Bir köşecik bulup içine kıvrılabilmek, biraz olsun soluklanmak ve dertleşmek ve öfkelenmek ve sonunda “ciğerimin köşesi” deyip yeniden yüreğe basıp barışmak ve yeniden umut etmek, beraber mavi günlerin hayalini kurmak güzel olacak. Buna, “köşe bucak korkaklık!” derseniz de yine de siz bilirsiniz.

Oysa ben köşeme bile bile “rüzgârlı köşe” adını verdim. Öyle ya, bazen esip gürlemek de mümkün. (insan değil miyiz, bir kurtçuk gibi kıpırdanır kibir içimizde, elmayı dalından kopardığımızdan beri. İyi de ettik!) Ama hep fırtınalı olmayacak ya, kavurucu yazlarda iyi gelmez mi hiç esinti? Bu köşede buluşunca ferahlarız belki. Bazen de lodosludur köşemiz. Sıcak olmasına sıcak ama baş ağrısı yapabilir migren hastalarında.

Burada uçurtmalarımızı mı koyuverip uçururuz göğe köşeyi aşıp, yoksa bir köşeli parantez gibi çakılır mıyız satırlara, kaskatı düşünceye akışkan duygudan çok paye verip de... Göreceğiz, okuyacağız birlikte.

Şu köşe yaz köşesi, şu köşe kış köşesiyse bizimkisi de rüzgârlı köşe! Saçlarımız hep dağınık, aklımız bir karış havada; olsa olsa burası bir bahçe olmalı. Ama mutlaka arka kapıdan denize çıkmalı!

Hamiş: Öğrencilerine atasözlerini öğretebilmek için atasözleri ve deyimlerle öyküler yazan Ümit Öğretmen'e selam ederim!